22 lutego, 2023
Czy kiedyś zastanawiałeś się, co sprawia, że kogoś uważamy za pięknego? Z pewnością każdemu z nas zdarzyło się, że jadąc do pracy metrem lub tramwajem, zwracał uwagę na ludzi, którzy towarzyszą mi w trakcie przejażdżki. Kogoś uważamy za miłego, o kimś myślimy, że jest sympatyczny, a od czyjegoś piękna ciężko jest oderwać wzrok. Jak zapewne wiecie, postrzeganie piękna jest bardzo subiektywne, jednak czy zawsze opiera się ono na indywidualnym odczuciu konkretnej osoby? Chcąc się nad tym zastanowić, wpierw warto zwrócić uwagę na to, w jaki sposób kanony piękna zmieniały się w różnych epokach. I tutaj właśnie wkracza sztuka – rzeźby, obrazy, fotografie, które przybliżą nam to, jak zmieniał się etos piękna na przestrzeni wieków.
Wyobrażenia na temat kobiecego piękna nieustannie ewoluowały wraz z przemianami społeczno-kulturowymi. Jeśli przeanalizujesz wiadomości, dane dotyczące zwyczajów różnych plemion i narodowości, pojawiają się wątpliwości, czy istnieją kryteria, według których kobietę można nazwać piękną w każdym zakątku świata.
Zacznijmy od początku…
W swoich wyobrażeniach o ideale kobiecego piękna nasi przodkowie byli niezwykle pragmatyczni. Ich głównym zmartwieniem było przedłużanie rodu i poszerzanie plemienia. Dlatego też uważano, że głównym zadaniem kobiety to rodzenie dzieci i opieka nad nimi. Uważa się, że kobieta postrzegano jako istotę boskiego pochodzenia, bo tylko ona jest w stanie urodzić dziecko. Obrazy pięknych pań z tamtych czasów wyróżniają się przerośniętymi piersiami, szerokimi biodrami i dużymi brzuchami. Pracowitość, najwyraźniej, nie należała do głównych cnót kobiecych, dlatego na rycinach i posągach ręce i nogi kobiety są zarysowane czysto symbolicznie.
Średniowieczne kanony piękna
Ideał piękna kobiety wiązał się z rolą matki i żony, a także skupiał się na jej pobożności i cnotach moralnych. W tym okresie kobiety otyłe uważano za atrakcyjne, ponieważ symbolizowały zamożność. W momencie, gdy chrześcijaństwo bardziej podkreśliło znaczenie norm moralnych w życiu człowieka, w społeczeństwie bardziej szanowano kobiety chude z „bezpłciową” sylwetką – małymi piersiami i wąskimi udami. Warto wspomnieć o tym, że niestety „zbyt piękne” kobiety uznawano za czarownice, które specjalnie „rzucały urok” na mężczyzn co powodowało, że wiele z nich otrzymywało karę śmierci.
Co było dalej?
W epoce Renesansu kobieta znowu mogła cieszyć się swoim naturalnym pięknem – okrągła sylwetka, zdrowa cera i prawidłowe rysy twarzy były w tym czasie przepustką do wpasowania się w kanon piękna tego okresu. Myśląc o kolejnych epokach, warto zauważyć, że w XVIII i XIX wieku istotną rolę odgrywały moda i kultura dworska. W tym czasie ideałem piękna była długa i smukła sylwetka, a także gładka i jedwabista skóra. Kobiety musiały nosić niewygodne i bardzo szkodliwe dla zdrowia gorsety, dzięki którym osiągano bardzo wąską talię. Ciekawostka: cienie pod oczami były uważane za oznakę duchowości, dlatego też wpisywały się w kanony piękna tego czasu. Co więcej, w XIX wieku powrócono do krągłości i pełnych kształtów. Było to odpowiedzią na wcześniejsze wymagania dotyczące szczupłej sylwetki.
Jak jest teraz?
Przechodząc do XX wieku, kanon piękna uległ znacznym zmianom, a wiele kultur zaczęło doceniać różnorodność i indywidualność. W latach 20. i 30. uważano, że idealna kobieta powinna mieć szczupłą sylwetkę i androgeniczne rysy twarzy. W latach 50. i 60. popularne stały się pełne kształty i wyraziste rysy twarzy. Przykładem piękna tych czasów była słynna Marilyn Monroe.
Współcześnie istnieje wiele różnych kanonów piękna i każdy może znaleźć coś dla siebie. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że piękno jest subiektywne i zależy od indywidualnych upodobań i przekonań. Najważniejsze jest, aby czuć się dobrze i komfortowo we własnym ciele.
Pomimo coraz większej otwartości na różnorodność, wciąż wielu ludzi zmaga się z kompleksami związanymi z wyglądem i zaniżonym poczuciem własnej wartości. W projekcie „Ciałopozytywność” organizowanym przez Level Up, uczestnicy mieli okazję dowiedzieć się, jak stereotypy i uwarunkowanie kulturowe wpływają na naszą percepcję piękna.
Źródło:
Autor: Nataliia Shapoval
Korekta: Anna Jazdon